Η προστασία της θάλασσας ξεκινάει στη στεριά
Η Σύμβαση για τη Βιολογική Ποικιλότητα αναγνωρίζει τη σημασία των αυτοχθόνων πληθυσμών και των τοπικών κοινοτήτων στην προστασία των θαλάσσιων και παράκτιων οικοσυστημάτων – αναγνωρίζει δηλαδή τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ανθρώπων που εξαρτώνται από τις περιοχές που χρήσουν προστασίας. Οι τοπικές κοινότητες, συμπεριλαμβανομένων των μικρής κλίμακας αλιέων, είναι αυτές που εργάζονται για την προστασία των πόρων τους, τη διαχείριση των προστατευόμενων περιοχών, την παρακολούθηση και τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με τα αλιευτικά αποθέματα και την αποκατάσταση των οικοσυστημάτων. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Παρά το αναγνωρισμένο δικαίωμά τους να έχουν πρόσβαση, να χρησιμοποιούν και να διαχειρίζονται τους παράκτιους πόρους, το δικαίωμά τους στη γη συχνά παραβιάζεται, πράγμα που σημαίνει ότι συχνά εκδιώκονται από ιστορικές εκτάσεις από κυβερνήσεις ή ιδιωτικές εταιρείες.
Ο όρος «οcean grabbing» (κατάληψη των ωκεανών) αναφέρεται ακριβώς σε αυτή την πραγματικότητα, όπου οι παράκτιες κοινότητες εκδιώκονται από περιοχές που ιστορικά χρησιμοποιούσαν για την αλιεία και την επιβίωσή τους. Κατ’ ορισμό, αυτό σημαίνει ότι εκδιώκονται και από τους θαλάσσιους οικοτόπους, των οποίων τη προστασία θα μπορούσαν να υποστηρίζουν. Αυτό υπηρετείται από την έλλειψη αναγνώρισης της παραδοσιακής ιδιοκτησίας των κοινοτήτων – μέσω αυτής της νομικής παράβλεψης, τα δικαιώματα των λαών και της γης «αποσυνδέονται», με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να επενδύουν λιγότερο στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος γύρω τους.
Η σωστή προστασία του ωκεανού και η πραγματική επίτευξη του στόχου 30X30 απαιτούν την ουσιαστική προάσπιση των δικαιωμάτων των τοπικών κοινοτήτων και την προώθηση διαχειριστικών σχεδίων που τις θέτουν στο επίκεντρό τους.
Όπως δηλώνει ο ιδρυτής της ΜΚΟ Blue Venture Conservation:
«Καμία πρωτοβουλία διατήρησης ή ανάπτυξης δεν είναι θεμιτή χωρίς ουσιαστική διαβούλευση με τα ενδιαφερόμενα μέρη και την ελεύθερη, εκ των προτέρων και ενημερωμένη συγκατάθεση των επηρεαζόμενων κοινοτήτων».
